Fáitelo – Tutoriales D.I.Y. [Fáitelo 09, Abril 2015] Psicoiloxicoloxía. Cómu ser feliz.


Fáitelo 09 – Psicoiloxicoloxía. Cómu ser feliz

I – Materiales.
¿Crucificáu, humildáu, ignoráu, lo que fagas nun val, lo que digas nun val, lo que pienses nun val, el futuru ye incompletu yá pa siempres, enxamás podrás esfrutar yá con muncha xente qu’estines por ser un apestáu, etc…?
¡¡¡Nun te ruques!!! Dempues d’años d”investigación, la felicidá ya puede algamala tol mundu.
Namái ties que siguir esti tutorial, acompangando con drogues ya alcohol asgaya.

image

II – Garra’l rotulador.

image

III – Quíta-y el tapón.

image

IV – Pon-ylu detrás pa nun perdelu.

image

V – Garra’l mazcaritu.

image

VI – Debuxa-y la to meyor sorrisa.

image

VII – Quita-y el tapón de detrás.

image

VIII – Pon-y el tapón alantre.

image

IX – Pon el mazcaritu.
¡¡YUPIII!! ¡Yá tá!
Oi! Oi! Oi???
¿Nun tamos pasándolo pipa…?

image

Ganador 1500 visites y…


¡Yá tenemos ganador!
El lleendariu ponedor de coses redondes, el Señor Corrector, que supo siguir cola fras.

¡Si, yera el canciu Borrachos y dinamiteros de los míticos Karne Antisocial.

Xamás nagüé
llamber caleyes
pa qu’a vos nun vos faltare de res.

Pero eso sí,
vos pela cueta
de la mio xera sí
xintasteis bien.

Acabóse-vos el chollu,
anguañu yá me farté,
barro pa la mio fastera
y a vosotros que-vos den.

Camiento que
merez la pena,
facer yá la revolución,
dinamitar esti sistema,
pirque tenemos más
d’una razón.

Pa dicidir por nosotros,
ensín pidir opinión,
estos tipis con corbata,
quién camentarán que son.

Mientres quede dinamita,
mientres que mos quede alcohol,
mientres que mos queden griesques,
guerra a muerte al opresor.

¡BORRACHOS Y DINAMITEROS!
¡BORRACHOS Y DINAMITEROS!

Un Kit d’Entamada del Fáitelo 02 – Fái una bola papel, que de xuru-y vendrá perbien agora que s’acerca el xuegu demoniocráticu esi.

image

Kit d'Entamada del Fáitelo 02

Munches gracies a tolos participantes (Sí, a los dos).

Y, si a daquién-y interesa, teo un poquitín de material imitación a maera pa facer Centra-Vinilos en dalgún ratín llibre nel trabayu.

image

Centra-Vinilos

Si dalgún quier, que m’avise, que nin hai muncho material, nin me paez que vaya tar equí tovía pal Primeru Mayu.

Gracies por too, gracies por nada y perdón por too.


image

Esta ye la cabera babayada so’l tema que m’ablayaba dende fai tiempu. Yá toi nel mundu otra vuelta, namái falta un “trámite”.
Habrá más babayaes, pero d’otres coses, y denguna salía de dientro. Igual toi confundíu en too, y ye otra metedura de pata, poco importa yá, bastaba con que hubieseis sío sinceros a tiempu.

Tardé en decidime a escribilo, dexé pasar el putu antroxu (mete mieu l’slogan de Galiana pa esti añu), y dempues dábame vergoña, porque agora tando medio presente, yá nun ye comu nesi tiempu que lo facía porque necesitábalo.

Pocos díes enantes del antroxu, daquién tuvo piedá, y díxome daqué que sirvió pa poder parar de dá-y vueltes a la tiesta, “¿Qué pasa, por qué naide me diz nada, por qué nun merezo tener voz?”.
Quién sabe si ye verdá lo que me dixo o non, porque dempues de teneme cinco meses ensín ser persona, y siendo daqué que sabieis dende’l primer día, tampoco ye que me pueda fiar muncho de lo que me cuenten.

Nun entiendo que pudieseis falalo ente vosotros, pero non conmigo, como si fuere daqué que nun m’afeutase.
O igual nun ye verdá, pero como sirvió pa calmame dá-vos igual. Eso yá sería el colmu.
Prefiero nin pensalo, porque nun quiero volver a tar enxamás otra vuelta como nesos cinco putos meses. Enxamás había tomao en serio a la xente qu’amurniaba, paecíame imposible con toles coses qu’hai na vida, pero supongo que, comu Aquiles, toos tenemos un calcañu delicau, un pegoyín nel mio casu.

Nun quiero volver a cayer nuna poza de la que nun podía salir, tol día ente llárimes, desesperau y desquiciau,viéndolo too mui lloñe, impotente porque yera incapaz de sacar nada de dientro mio, ensín poder espresame o ser mediu normal, ensín durmir, con tolos músculos engarrotaos de tar siempres tensu.
Y siguir cayendo y cayendo al ver a la xente querer ayudame y nun poder, ver comu diben cansando y desesperaben, pero al mesmu tiempu ver qu’en realidá tamien pasaben del problema en sí. Y ye que a un guahe con ébola nun lu cures dando-y una pelotina pa que xuegue, y si hai un problema, por muncho que lu ignores sigui tando ehí.
Por eso entamé esta mierda, pa nun reventar otra vegada, pa intentar ordenar los mios pensamientos, pa ser quien a entender daqué de lo que pasaba, pa ver si me confundía en dalguna cosa, porque esto yera opcional lleelo y asina nun molestaba a la xente coles mios mierdes mientres ellos teníen sus problemes y por si dalguna vegada de casualidá-yos podía llegar a ellos.

Pero siguía cayendo y cayendo na poza, escondiéndome de vosotros pa nun angustia-vos al veme asina anque necesitase tar con xenti y taba cada día peor. Nun yera quien a salir sólu.

Fasta que daquién cuntome tres cosines, que seyan verdá o non, cuadren bastante bien. Que quien una vegada dió la cara por min, agora quier partímela, que pal otru nun soi nin dignu d’una hostia “porque me desmonta” y de pasu contó lo que quiso y comu quiso, y que pa tola xenti yo “drogábame muncho y veía coses”.
Y de manu d’eso, qu’en tou esti tiempu naide había falao del tema con ellos, nin siquiera por curiosidá, sacantes los primeros díes, y foi too “ver, oyir y callar”. Fasta nesto tuvi suerte, menos mal que ya tenía cara d’imbécil, que sinón habríame quedao cara d’ello.

Por eso nun entiendo qué problema había en dicímelo, y non dexame cinco meses andando perhí como una cadarma. Supogo que al ser tan unánime, nun merecía otra cosa.

Y dempues dicísme que ye triste sentise meyor por eso.
Nun ye sentime meyor, ye namái sentime, esconsonar, dexar de ser un putu zombi comu nesos meses.

Y ye triste que lo que foi reventar por una borrachera y soltar cuatro verdaes dempues de munchísimu tiempu aguantando mierdes, esa puta media hora, haya llegao tan rápido, pero toles reflexones d’estos meses non. Que naide, nin más cercanu nin más alloñau haya sacao el tema con ellos en tou esti tiempu.
Pero entiéndolo, soi la mierda que s’escuende embaxo l’alfombra.

Y ye triste tamien, pero agora entiéndolo, que nun mereciese nada d’él.
Que pa nun haber fecho enxamás daqué paecío nin s’estrañare nin nada.
Que pa nun habelo visto, nun intentase confirmalo nin nada.
Que nun mereciere nin un insultu, nin una hostia, nin un “vete a la mierda, fíu de puta” o un “¿qué pasa contigo?”.
Nada, namái pasar a ser un apestau, ignorau, merecer nenos que cualesquier babayón de chigre o cualesquier nazi.
Porque toi seguru que si hubiere sío cualesquier otra persona, nun me hubiere dexao asina tirau como a un perru, habría polo menos daome un guantizu. Pero non, yo nun merezo nada.
¿Y si, comu pensó tola xente, hubiere quedao pasadín de verdá, y hubiere imaxinao coses? ¿A un colega nun-y daríes primero una hostia, y dempues si tuviere un problema, ayudaríeslu? Pues non, déxeslu tirau como a un perru.
De xuru pondría la mano en fueu por cualesquier persona de fuera, a la que namái conoz de fiestes y conciertos, pero yo nun merezo nada.
Equí tola xente puede andar entamándola tola vida, que siempres hai escusa pa ello. Toos tienen segundes, terceres o infinites oportunidaes, pero yo nun merezo nada.
Paezme qu’enxamás monté nenguna, qu’enxamás me metí con naide, qu’enxamás falé mierda de naide, pero entamo una (si reventar y soltar cuatro verdaes de colicón ye entamala), y yá nun merezo nada.
Paezme que nun me porté mal con ellos en toos estos años, ayudé no que pude, fuí a ensayos y conciertos cuandu naide diba, defendilos siempres delantre d’otra xenti, cuandu atristayaben porque nun salía bien un conciertu dicía-yos que se dexasen de mierdes, la cosa yera pasalo bien lo demás diba solo, pero enxamás se me facía casu.
Col chigre tamien intenté ayudalos, llevé-yos casi tolos llibros que nun había vendío pala biblioteca.
Cuandu avisaron que taben atacando el chigre con bengales, y que ya habíen dío un par de vegaes, garré un taxi con V. (Milenta gracies a V.  por aconpañame) y plantámonos ellí a les tantes de la mañana ensín saber qué nin con cuántos mos díbemos topar, desesperau, y ensín ser supermanes, namái pa cayer al so llau. Y al llegar pallá, nun había naide más qu’ellos, Jl. y J. (Milenta gracies a J., por negociar el taxi, y por tar ellí). Y gracies a J. y V. nun volvieron la quinta vegada. Y prestome pola vida cuandu ella me dicía “Cómu me prestó que viniere V., porque siempres se llevaron mui bien, y dende les movides de fái tiempu nun falaben”, prestome munchínsimo, pa que vueten que’l pasau yera pasau, y que salieren del ghettu nel que s’habíen metío. Pero la hestoria dende entós siempre foi esa, “cómu prestó que viniere V.”, que yo hubiere garrao el taxi de nueche y dende otra ciudá yera daqué normal… cuandu nin la xente de la ciudá nin “toa” la familia del ximnasiu había dío.
Pero non, dá lo mesmo tolo qu’haya fecho o dexao de facer, que yo nun merezo nada.
Y agora entiendo por qué, pa poder cunta-y lo que quiso y comu quiso, porque pa él ya facía muncho que yo nun yera más qu’una carga.
Por eso nun soi nun dignu d’ una hostia, porque nun había amistá. Máncame muncho haber pasao tantu tiempu intentando perdonalu, mientres yo pa él nun yera más qu’un estorbu.
Y había entrugao si molestaba, “tú nunca molestes Mori”, pero claro, entrugaba a la parte equivocada.
Por eso, anque seya triste, fáime sentir meyor qu’ella me quiera “tramitar”, porque significa que polo menos nun-y fué tan fácil, que-y fastidió daqué, que polo menos sí había amistá y sintiose traicionada.

A partir d’equí, espero que lo tomeis a risa, comu yo, porque sinón nun sabría cómu tomalo. Podeis poner rises enlataes dempues de cada párrafu, diba facelo yo, pero nun m’apetez.

Comu paez ser que pa tola xenti drogábame muncho y veía coses, a los más cercanos a min y a ellos cunté-vos la hestoria con más detalles, namái porque nun me tomareis por un chiflau pasadín. Y reñísme y dicís que nun confié en vosotros, que por qué nun-vos lo había dicho enantes.
Purs a min paezme qu’enxamás tenía qu’haber llegao a dá-vos tantos detalkes namái pa que nun me tomarais por un llocu, porque si tuvi tantu tiempu callando yera porque nun quería dicilo, y aquello foi un reventón por una cogorza, porque siendo toos colegues nun quería influyí-vos y que pensareis mal de naide, nin que hubiere malos rollos ente naide.
Si de mano dí más detalles a dalguna xenti, foi porque creyí qu’al ser tan cercanos habríen falao del tema con ellos. Agora veo que non.

Y yo namái vos pedía daqué pa poder parar la tiesta y salir de la poza,.
¿Qué pensaben?
¿Confundíame en dalguna cosa?
¿Por qué nun merecía nada y d’un día pa otru yera más despreciable qu’un bone?
Namái eso, nun vos pedí opinión de persones nin que xulgareis a naide nin a nenguna relación.
Agora sé que nun podíeis contestar a nada, porque nun lo sabíeis. Y lo pico que sabíeis yera de “ver, oyir y callat” los primeros díes, y supongo que pa nun mancame tampoco lo dixisteis. Pero eso mancó casi más.

Y dempues llegó l’espectáculu, que si-vos menosprecio, que sois más de “ver, oyir y callar”, que dexe de dar pena, que dexe de tar en plan “quienyásabemos”, y ensín tiempu a llevantame, tócame que se descarguen conmigo toles frustraciones propies y d’otros, que si soi un mierda, un egoista y que nun sé espresame.
Y sabeis que podeis usame pa descargar cuandu querais, pero esa vegada, namái dos díes dempues d’entamar a esconsonar, dexome mui tocáu.

Y sé que namái son pallabres, y que seguramente ten diches por dicir, por eso perdonareisme que les tome a risa.
Lo único que nun quiero que penseis ye que-vos menosprecio, porque quiérovos muncho a toos, y agradézovis que vos preocupareis por min, anque ignoraseis el problema. Y pídovos perdón pir habevos preocupao.

Pero de verdá, nun-vos menosprecio, porque por eso entamé esta mietda, pa que fuese opcional y nun preocupavos coles mios mierdes teniendo vosotros los vuesos problemes.
Por eso nun quería que me vieseis comu taba, pa nun preocupavos, y andaba solu perhí anque necesitare tar con xente.
Porque veia que desesperabeis y vos cansaba, y anque digais que non, nun presta tener un autista al llau. Porque cuando daquién me diz “Ye que tan desesperaos, nun saben qué facer contigo, sentau y mirando al vacíu ensín dicir nada”, dóime cuenta que vos fago mal a vosotros y a min.
Porque poques vegaes me dí tantu ascu comu cuandu daquién m’enseñaba los regalos del fíu, el parque bomberos de Lego, y yo veíame ellí de pié, totalmente bloqueau, incapaz de dicir o facer nada, impotente por tar asiba delantre d’un guahe, y namái tenía ganes de desapaecer.
Porque muncha xente cansó y dexó de llamame.
Por eso m’escondía y fuxía perhí, non porque nun vos necesitare o vos menospreciare.

Dicísme que sois más de “ver, oyir y callar”, y a min paezme qu’una cosa ye ser discretu, y otra tragar con too. Eso suéname a l’Alemania de los años trenta.

Dicísme que dexe de dar pena, que nun entame comu “quiényásabemos”. Perdonái si vos molestó, pero paezme que yo en la vida había tao asina. Yá vos dixi que soi mui sufríu, nun me quexo por quexame, y nun suelo dicir ¡ay! si me manco, porque dame hasta vergoña. Y lo que menos quixi foi dar pena, si lo fixi foi nada más pa nun reventar y sacar mierda d’endientro ensín aburrivos.

Dicísme que igual que nun-yos cuntais lo que falasteis conmigo, tampocu me cuntais lo poco que falasteis con ellos. Y yo dígovos que nun hubiese tenío nengún problema en que cuntaseis lo que vos dixi, ye más hubiere agradecío munchísimo que nel so momentu lo hubiereis fecho, pa poder tener voz, yá qu’ellos nun me la dieron. Pero paez ser que tener voz tampoco ye una cosa que yo mereciese. Y polo que me dixisteis fai tantu yá, que nun echara más llárimes por ellos, que de xuru nun echaron nenguna por min, yá imaxino lo poco que falasteis cómu foi.

Dicísme que nun s’espresame, y val, nun sabré, y muncho menos yera capaz de facelo nesi momentu, pero ¿sabeis vosotros?
Dicísme “Ye que cambiaton de tema”.
Dicísme “Ye qu’un miraba pal suelu y otru oa un llau”.
Dicísme “Ye que nun quixo falar”
¿Entós sabeis espresavos tamien? Al final a naide-y dió más o tuvo coyones a entruga-yos por qué nun merecía ser tratau siquiera como un bone.
Tanta xente con opinión de too y de toos, y de sopito a toos-yos comió la llingua’l gatu.

Dicísme que soi un mierda, y supongo que tamien será por dicir. Comu aquella vegada dempues d’un conciertu, qu’entra la paranoia de que pasó un coche con bones, que había que xubir a onde’l Llavaderu. Y yo fuí, l’únicu que t’acompañó de tola xenti, y lo raro ye que nun pasase nada, porque cola plaa enllena, si te plantes en mediu a mirar mal a toos, lo normal ye qu’hubiésemos topao hosties. Y al baxar al conciertu otra vegada, la fras ye “Nun vino naide, bueno, esti, pero tampocu creo que ficiere muncho”.
Y non, nun habría fecho muncho, namái llevales al to llau, siéntolo muncho si nun ye bastante.
Y pa siguir coles bromes del otru día, “Rotura d’Skafoides” nun queda mal de nome pa un grupu.
Porque pa nun haber entamao enxamás nenguna, siempres que tuvi xareos foi dando la cara por otros.
Y cuandu me confundieron col otru (¿¿¿cómo???), y dempues del cabezazu veníen otros dos a por min, mientres ella saltaba a pol del cabezazu, nun me fastidió que naide ficiera nada, anque sé que si-y hubiere pasao a cualesquier otru que taba ellí habríeis montao una guerra, y yo habría tao al vuesu llau pa llevales. Non, nun foi eso, foi lo que se-y dixo a ella. “¿Tú pa qué te metes?”, ella dixo “Porque yera Mori”. ¿Qué vos pasa conmigo, qué ye que güelo mal? Si ye eso prestaríame sabelo…

Y cuandu vos pido quedar pa finar col “trámite”, dicísme que nun podríeis quedavos mirando mientres me “tramiten”. Y yo dígovos, que mancóme más cada segundu d’esos cinco putos meses qu’un par d’hosties, y dempues de too, quedavos mirando foi lo que ficisteis. Y dígovos qu’una vegada pasau el “trámite”, mancaranme tamien más les males miraes, les rises o mesmamente el ignorame cada vegada que coincidamos.
Asina que pído-vos por favor, que cuandu llegue’l trámite, nun fagais nada, namái “ver, oyir, y callar”. Porque sabeis que igual que me pondría delantre pa recibir una hostia pir ella o cualesquiera de vosotros (y nun ye la primer vegada, nin será la última), pondríame milenta vegaes tamien delantre d’ella pa recibiles ensín buscar perdón nengún, namái porque-y ficiere sentir meyor.

Y dempues de too esto, ¿soi yo el que-vos menosprecia?
Dame too igual, entiéndolo, entiendo que naide falara nada, porque ye la opción más loxico, ye lo que Spock hubiere fecho (Y los vulcanos, comu los elfos, caenme mal, pero Spock ye namái medio-vulcanu, asina que Spock manda. ¡Ta llueu Señor Nimroy!).

Y además sabeis que siempres tais en ventaxa conmigo, que podeis tratame a pataes o ignorame, que siempres me va dar lo mesmo y voi volver como un perrín.

Y siguiendo’l monólogu chistosu, pa una vegada que tropecé, y cayí, entá d’ayudame a llevantame, dexasteis que me crucificaren cinco cruces más pallá de Bgian, tirasteisme una pelotina que nun pude coyer, y dexasteisme ellí. Y tuvi que baxame yo solu, porque taben toos “Always look at the bright side of the life”, y yo “fiu, fiu, fiu fiuu fiuu…” y toos me miraben mal, ¿nun veis que nun sé xiblar?

Y sé que nun soi exemplu de nada, que soi un desastre, un pifies y que siempres hai que tar pendiente de min, pero paezme que pa nun habeme metío enxamás con naide, pa nun haber montao xareos, pa nun haber falao mierdes d’otra xenti y nun habeme creyío enxamás nin más nin menos que naide (anque menos siempres supe que yera, enxamás creyí que tantu comu me demostrasteis), too esto paeciome demasiau castigu pa media hora de borrachera, reventar y soltar cuatro verdaes.
Abúltame muncho, demasiao, paezme que-vos pasasteis dalgún pueblín, pero al ser tan unánime, supongo que nun merezo otra cosa.
Ye imposible que, comu nel chiste, seyan toos los que van en direición contrario faciendo’l kamikaze.

Agora en serio yá, siéntolo muncho en toli que-vos haya molestao, y agradézovos muncho habevos preocupao por min.
Nun penseis que-vos menosprecio.

Al final, dempues de too, nun sé qué se fai equí pa merecer otra cosa que nun seyan un par d’hosties a destiempu. Polo menos ye daqué de lo que despreocupame, porque sé que faga lo que faga, va dar lo mesmo.
Soi lo que veis, nun busqueis planes secretos nin capes, porque nun les hai.
Nun podré aconseyavos, porque nun sé nada de nada, pero puedo tar al vuesu llau pa escuchavos, y enxamás me corté de defender a naide o falar en favor de naide, anque a min en la puta vida se m’escuchare o ficiere casu.
Nun podré defendevos, pero taré al vuesu llau pa llevales con vosotros.
Sabeis que lo poco que teo, tamien ye de vueso.
Y yá tá, eso yo too, yo nun teo más qu’ufrir.

Asina que nun me queda otra que facer lo que sé, tar travesau perhí, trastiando como un trasgu, pero ensín querer estorbar. Intentando pasalo bien, y que quien té al rodiu té a gustu.
Prestaríame que fuereis sinceros cuandu moleste, si necesitais daqué o pa lo que pueda ayudar, dicímelo, porque yo seguramente nun me dé cuenta.
Como nun me daré cuenta de quién tá de verdá a gusto al mio llau, quien tá p’aprovechase, quien pa ríse o quien porque-y tocó facer de canguru. Dame lo mesmo, nun ye el mio problema.

Porque dá lo mesmo cómu nos veamos o pensamos que somos, al final somos lo que facemos y lo que dexamos de facer.
Y yo nun sé nin lo que fuí, nin lo que soi nin lo que seré. Namái sé lo que nun quiero ser.

¿Y cómu toi dempues de too esto?
Qué más dá, perdonáime, pero yá enxamás lo diré.
Porque dempues d’habeme abierto comu enxamás enantes, a unos más, a otros menos, y asina y too muncho más qu’en tola vida a tol mundu perequí, y ver qu’a tola xente-y dió lo mesmo lo que sintiere, y que a tol mundu-y hubiere impirtao lo mesmo si hubiere dicho que me dolía el pelo, nun me queda otra que char la pesllera y zarrar con llave lo que lleve endientro.
Porque nun me queda sitiu pa más cuchiellos, y porque nun quiero volver a tar enxamás comu nestos meses.
Nun quiero mancame otra vegada viendo que lo que m’afuega nun ye más qu’una risión pa los demás.

Agora tócavos a vosotros garrar el taxi teis onde teis cuandu necesiten ayuda.
Cuidáila muncho, yo voi echala muncho de menos. Siempres taré mui arguyosu de que tantísima xente pensare que yéremos hermanos, porque yera la xente la que lo dicía al vemis siempres de rises y colegueu.
Pa min siempres será la mio hermanina, y dame muncha pena que yá me vaya recordar siempres como un cabrón pa tola vida, cuandu tolo que fixi foi pa intentar nun mancala. Siento muncho nun haber sabío que facer aquel día.
Paezme que nun me porté mal del too con ella, tuvi pa escuchar cuandu-y fizo falta. Dende’l “Yo paso de tíos, a partir de güei porros y alcohol” de fai tantísimos años (y lo poco que duró, fasta’l “Tú vienes conmigo” hahaha), fasta’l “Banned from MY pub” y el “¿Teníeslo too planeao?” de fai menos tiempu.
Polo menos agora yá nun la reñirán más por culpa mío.

A él cuidáilu tamien, pero menos, que yá tien a “TOA” la familia “kungfukarateca” pa dar la cara por él.

Quédame muncho por dicir, pero qué más dá.

Pa bien o pa mal, vémonos pelos chigres.
Gracies por too, y perdón por too.
Y si daquién tamien quiera “tramitame”, nun-vos cortar. Namái pido que me dexeis mexar enantes, pa que nun haya fugues por si quedo KO.

Yo siguiré perhí travesau creyendome lo de “unidá” del Oi!, anque sepa que nun ye igual pa toos.