Gracies fonderes a toos, pero nun hai muncho que celebrar…


Ayeri, fai trenta y seis años, al rodiu la hora’l té, aparecí perequí.

image

Nun m’alcuerdo de nada d’enantes de ñacer, pero paez ser que yá había ambientucu. Siendo sinceru, tampoco ye que m’alcuerde de muncho de dempues d’haber ñacío.

De guahe munchos neños teníen priesa por facese mayores, y dicíen coses comu “Yo de mayor quiero ser…”. Yo enxamás quixi ser mayor, y tampoco supi nunca lo que quería ser.

Siempres me tuvi por un optimista. Nun yera pa menos, porque dempues de too soi un putu privilexau. En comparanza con tolos millones de seres que dalguna vegada vivieren nesti requexu del Universu, a mi enxamás me faltó de nada, nin pasé fame nin tuvi grandes lluches por sobrevivir, nun pasé por guerres nin enfermedaes o accidentes graves, dientro la mio contrafechura teo salú y tolos órganos (val, toos non, quitáronme de neñu les anxines), tuvi una familia que me curió siempres, y munchísimes más coses que faen que cualesquier problema que yo pueda tener nun seya nada cuandu mires tol sufrimientu que-yos tocare pasar a tantísimis millones de seres, humanos o non, que pasaren perequí. Ye por eso que nun podía namái que tar agradecíu y pensar siempres en “VERDE, SUPERVERDE” (Comu diría el de “El Quintu Elementu”), o igual en “Verde, Superverde” nos momentos de más baxón.

Col pasu los años vi que-yos fallé a toos y cada ún d’ellos. Que con toles oportunidaes y medios que tuvi la suerte tener, nun fixi nada más que dir deceicionando a tola xenti que fuí atopando.

Entamando pola mio familia, de la que toi mui arguyosu y agradecíu, y a la que quiero muncho, anque enxamás vayan sabelo pola vergoña que me dá espresar coses o falar en serio. Una familia de trabayaores y trabayaora, que siempres dió too por mi, ensín grandes caprichinos, pero ensín faltame nada, quitándose d’ellos munches vegaes por mi y les mios hermanes. Enseñáronme ensín adoctriname. Sé que tan y tarán pa lo que me faga falta, y yo nun-yos pagué más que con disgustos y preocupaciones, y siendo poco más qu’un autista con ellos por nun abrir la boca y que vean que nun soi más que puxarra.

Y nun ye que pa mi ser puxarra seya malo del too, fai cuantayá qu’abracé el perder comu forma vida. Col pasar de los años los grandes suaños de cambios y revolución foron quedando patrás, pocu se puede facer si nun s’entama por ún mesmu. Entós intenté dir pasín a pasín, gatiando ente tropiezu y tropiezu, tratando ser lo más coherente posible col mio pensar y lluchando escontra les milenta incoherencies y pecaos que toos carretamos, Ensín querer abarcar más que a la mio xente y el mio rodiu. Porque pa mi nun importa la meta, sinón el camín.Y anque al pasar la cabera llinia meta nun hallas algamao nada, vas poder mirar patrás arguyosu ensín que naide te pueda char nada en cara. Y los demás que se rían o s’engarrien por ganar, que dame igual.

Una victoria moral, si puedes sentite arguyosu de lo que ficisti, ¿qu’importa lo demás? Por eso dende guahe almiré esa épica que tienen les causes perdíes. De los que sabiendo de mano el resultau, siguin lluchando ensín importa-yos les consecuencies, viviendo el camín.

Sacante tolos míos defeutos, paezme que namái intenté pasalo bien ensín estorbar demasiao. Nun creo qu’haya dío perhí metiendome con naide, buscando xaréu, nin falando mierda d’otra xenti. Traté de fuxir siempres que la xente entamaba a clavase cuchiellos pela espalda y dempues ponese bones cares.

En parte por eso agora dame vergoña nun haber podío aguantar más. Col trabayu que me cuesta enfadame, paso munchísimo. Soi mui sufríu y teo muncha paciencia, y a la fin, dame igual tolo demás, yo a lo mío, a siguir el mio caleyu. Y siempres pude perdonar cualesquier cosa que ne ficieren, pero que me ficieren a mi.

Asina qu’esto paezme tan surrealista como un mal suañu, cola diferencia que non suaños yo controlo, y controlo de verdá, non como cuando de guahe na cuadra mios tíos taba blincando perhí y ellos y mios pás diciéndone “Vas cayer”, y yo “Non, yo controlo, yo controlo”, y acabé cayendo nel mexatu les vaques. Tuvieron una selmana pa quitame el golor.

Por tolo que dixi fasta agora, y cola cantidá xenti qu’hai con problemes serios, nun soi quién a entender como pudi fundime d’esta mena por una movida que paez de guahes d’escuela.

Enxamás me había sentío comu agora.

Perder a un par de collacios, “bueno, hai más” dícenme. Claro, sé qu’hai munchos más, y dalgunos mui especiales tamien. Pero anque ellos yá nun lo sabrán, pa mi foron mui importantes.

Siempres habíen tao perhí, pero fueron de los que volvieron a ilusioname dempues d’un tiempu desencantau colo que taba pasando na “escena” nos tiempos de la caza-bruxes de los dos bandos (de la que yo llibré, y naide me fizo escoyer nin me dixo nada de con quién andaba o non. Privilexos de que toos te consideren un bufón y un fatín).
Con ellos fuí perdiendo el mieu a viaxar perhí, y entamé a dir a conciertos fuera d’Asturies.

Ensayos, folixes, más conciertos. Dempues col chigre foron un salvavides, porque cuandu entamé a trabayar nesa ciudá nun conocía casi nada. Y ellí tuvi una segunda casa pa los asilos políticos.

De xemes en cuandu vía dalgún detallucu feu, pero quedaba neso. Naide ye perfeutu, y menos yo, que soi mui peludu.

Pero claro, agora dóime cuenta que tolo que me cuesta abrime a los demás, témgolo dempues de cansín, y más a los chigreros, que aburro a les piedres y soi un pufista. Ente eso y que de onde nun hai nun se puede sacar, porque tola mio charra nun son más que babayaes, supongo que él foi rayando. Taba más distante y cada vegada mos riñía más a ella y a mi, “¡¡Nun beber, nun drogase, nun tardar…!!”. Paecía el nuesu pá, pero normal, aguantar a un guahe bobu acaba cansando. Quitando eso, too yera comu siempre.

Pero llegó aquel putu día y rompiéronseme tolos esquemes. Vime perdíu y ensín saber qué facer. Paeciome que callar yera lo meyor. Nun sé, anguaño entá nun teo nin puta idea de qué coyones tenía qu’haber fecho. Intenté entendelo, escaecelo o perdonalo, pero al tiempu argayáronme enriba tolos detallucos feos qu’había visto nestos años, y yá nun pudi tratalu igual. Pasé d’almiralu a tar mui distante con él, y yá nun podía ri-y les gracies comu enantes.

Ehí yá foi too a peor. Si él taba yá daqué cansau de mi, conmigo siendo más ariscu y distante, más cansaba tovía de mi. Y nun hebo manera romper la espiral.

Yá dempues de nun tar nel chigre espaciábense más les vegaes que coincidíemos. Y yo siguía perdíu, ensín saber perdonar. Distante con él y sintiendo que nun yera sinceru con ella. Namái quería que too fora comu enantes, porque ella habíase convertío nun pegoyín pa mi. Una de les mayores ilusiones que tenía yera cuándu sería el siguiente coloconín nel que concidiésemos pa char unes rises y esplayar faciendo el mongolín y escaeciéndose de too.

Nesi añu y mediu paselo permal, pensé que nun se podía tar peor. Agora veo que sí. Hubo momentos meyores y peores, pero muncha xente preocupose por mi. Milenta gracies a toos.

Pero vía qu’ellos cada vegada cunraben menos conmigo, meses ensín saber nada, ensín rempuestes, nengún “¿qué tal?” o mínimu interés. Eso y munches cosuques más foron afogándome pocu a pocu.

Agora entiendo que tampoco tendríen por qué haber sabío que taba fodíu, o pensaríen “Ná, serán tonteríes de Mori”. Pero pa mi nun foron tonteríes.

Llevaba tantos años ensín ser quién a llorar que llegué a pensar que yera un monstruu (sacante l’episodiu del perru Fry de Futurama, putos guionistes enfermos). Nesti tiempu recuperé de sobra toles llárimes que nun había chao n’años.

Y siguíen pasando meses ensín saber nada de nada. Siempres había planes pero yo nun entraba nellos. Les poques vegaes que s’alcordaben de mi diba como un perrín, ilusionau pa ver si podía superalo yá, pero too siguía igual, y dempues otra vegada a sentime desplazau. Y munches cosines pequeñines dalgunes, mayores otres, diben cayéndome enriba y xuntándose a too.

Sé que a él facía yá tiemou que nun-y importaba nin lo más mínimo, pero pensaba qu’a ella si, y por eso intentaba igualo. A lo meyor si se me hubiere dicho que taben yá cansaos d’andar cargando conmigo nun hubiese llegao a reventar y habríenme aforrao meses d’infiernu. Igual nun lo fixeron pa nun mancame. Y tampoco podía esperar sinceridá cuando yo nun taba siendo sinceru.

La bolona yera mayor cada vegada dientro mio, y acabé reventando. Too eso, megacolocón de licor café (que ricu, pero déxate mui pegañosu dempues), y rayé. Nun sé el momentu, foi al acabar el partíu. Daqué qu’oyí o que vi, nun teo idea. Y fallé-yos, escribí parte de la mierda que tenía dientro, por impotencia, por nun saber a quién coño había matao pa que me trataren asina, sintiéndone mal pir nun saber que tenía qu’haber fecho, rabiau y fartucu. Como un putu guahe.

Alcordábame namái de dalguna cosina, tampoco pensé que hubiere sío pa tanto. Dempues yá fueron cuntandome y sí, paez ser que esplayé bien. Coses diches pa mancar. Denguna mentira, pero esaxeraes abondo. Too menos una cosa, la que lo entamó too y la que nun fuí quien a saber llevar.

Estrañábame que hubieren visto daqué que yo ficiese, agora sé que-yos lo cuntaron. Paezme lo más normal, daquién chando mierda sobre un collaciu, pues dices “oi, mira el subnormal esti”. Quien sabía un poquitín lo que me pasaba llamome, entrugáronme si taba bien y dixéronme que lo borrare. Y borrelo. Un cuartín d’hora debió tar, pero valiome pa perdelo too.

Al día siguiente nun m’alcorba mui bien, sonábame que dalguna trastaduca había fecho. Y yá dime cuenta. Yá nun me quedaba nada.

Puede que lo que más tocau me dexare fuere lo fácil que foi pa ellos. Ensín pidir denguna esplicación nin un “¡¿Cómo ye lo tuyo?!”, nun merecí nin tan siquier un “Yes un fíu de puta”. Nun sabía les ganes tan tremendes que teníen de perdeme de vista y dexar d’aguantame. A naide-y estraño que yo pudiere haber llegao a facer eso nin por qué, cuando paezme a mi qu’enxamás en tola vida tuviere chando mierda de naide. De verdá que nun tenía idea denguna de lo mal que tube que portame pa cansalos tanto. Y tampoco ayuda que naide te diga nada, namái “Nun te ruques”, porque más te ruques. Y el saber mancará, pero el nun saber tamien.

Debo ser la risión, seguramente llevaba muncho siéndolo. Sabiendo la mierda que fala la xente d’otros cuando nun tan, debo goler mui mal agora mesmo. Pero qué se va facer, merézolo. Agora podrán siguir cola fiesta yá tranquilos ensín cargar conmigo.

Nun puedo nin esperar nin pidir perdón, porque tampoco yo supe perdonalu. Pero tamien ye verdá que muncha otra xente paez que tien carta blanca, otros porque ye namái que cuandu tan colocaos, otros porque son asina y otros porque caen bien y perdónase-yos too.

Al final, paseme añu y mediu muertu en vida y agora yá rompí del too. Nun lo entiendo, porque hebo époques males y problemez mayores, pero siempres tenía ilusiones y esperances.

Pola mio parte deseo-yos lo meyor. Yo intenté perdonar, pero nun supi qué facer y al final fallé. Él siempre s’había portao mui bien conmigo, y nun se merez lo que fixi.

Y ella pa mi siempre será la mio hermanina. Toi mui arguyosu d’ella y de que tanta xenti llegare a pensar que yéremos hermanos. La única que dió la cara por mi cuandu aquel babayu me dió el cabezazu pola puta cara, y ella saltó a garralu del pescuezu nientres veníen los otros dos a por mi. Yá nun podré devolvéi enxamás tolo bien que me fizo sentir, siempres de rises, preocupándose y curiándome nos colocones. Ye una d’eses poques persones a les que tol mundu quier y aprecia, porque naide puede dicir daqué malo. Siento muncho habela cansao por tener que tar siempre pendiente de les mios pifies.

Oxalá nel futuru si dalguna vegada s’alcuerden de mi puedan facelo por dalgún bon momentu que-yos haya podío facer pasar, si ye que los hubo, y non por haber sío malu.

El restu del grupu nun tien denguna culpa, la rayada nun diba con ellos.

Polo menos deprendí dos coses. La primera, que puede haber xente mui importante pa ti, que te marque pa siempre, anque nun seya igual al revés. Igual que un escolín siempre va recordar a esi maestru especial, pal maestru l’escolín nun ye más que otru ente los miles que van pasar pela so vida.

La segunda ye que, pa bien o pa mal, namái se te fai casu cuandu yes un cabrón o faes una cabronada. Y yo nin quiero ser un cabrón nin valgo pa ello.

Yo quiero tornar al mio caleyu. Dexar la gloria y el ganar pa otros. En cuantes pueda llevantame, anque agora ensín pegoyín vaya costame, quiero volver a siguir pasín a pasín, tropiezu a tropiezu, gatiando y llevantándome, a lo mío, con dalgún cucurrabucu, intentando facelo meyor qu’enantes y nun fallái a naide esta vegada. Y cuandu llegue el día de pasar la cabera meta, llegando últimu y habiendo perdío, poder mirar patrás y dicir “Correuto, correuto…”

Y los demás que se rían, que ganen o qu’empaten. Pueden tocame los sobacos, en ún teo cosquielles y nel otru teo coyones.

P.D.: Pal fin de selmana, el tutorial vieyu que falta y dos nuevos.